De Next 2021 wordt gewonnen door DIEHLEDING.
DIEHLEDING won The Next! 2021 op 31 augustus. Voor het projectvoorstel TUPAC kreeg het HipHop-theatercollectief een stimuleringsbeurs van 25.000 euro. Juryvoorzitter Hanneke Groenteman reikte die middag de prijs uit.
Met het volgende! Wordt DNA de volgende initiatiefnemer? Vanuit een gevarieerd en inclusief perspectief, om makers te stimuleren grenzen te verkennen, te innoveren en te verrassen. De prijs wordt uitgereikt aan de makers die het beste plan voor een toekomstige productie bieden.
DIEHELEDING wil in de voorstelling TUPAC in het leven en werk duiken van rapper Tupac Shakur, het hiphopicoon dat in 1996 werd doodgeschoten. De groep wil zijn levensreis benutten om een performance te creëren over de radicalisering van een kunstenaar om zijn eigen radicaliteit te ontdekken.
De inschrijvingen van Thibaud Delpeut zijn te zien op Uitfeest 2021.
Theater Utrecht presenteert All Access, een gratis, unieke toegang tot de voorstellingsregistraties van de voorstellingen van Thibaud Delpeut tijdens het Utrecht Uitfeest 2021! Vanaf vrijdag 10 september om 17.00 uur. t/m maandag 13 september om 10.00 uur kun je tijdens het Uitfeest weekend op deze pagina de filmregistraties naar keuze bekijken.
Thibaud Delpeut (1978) is sinds september 2013 artistiek leider van Theater Utrecht. Op het Uitfeest kun je zijn uitvoeringen van Caligula, A Kind of Hades, City of the Blind, Westkaai, Hedda Gabler, Platonov en Homeless zien. Delpeut kreeg in 2016 de Regieprijs voor de voorstelling Een kind Hades.
Delpeut is een toegewijde regisseur die de vele doeken: locatie, grote zaal en kleine zaal vermengt naar persoonlijke voorkeur, verhaal en concept. In zijn werk gebruikt hij zwarte humor om zijn personages te confronteren met de gevolgen van hun beslissingen. Individuele dilemma’s en het zoeken naar zin staan keer op keer centraal. De vraag waarom de wereld is zoals hij is, en waarom samenleven – zowel persoonlijk als sociaal – vaak zo moeilijk is, volgt.
Naomi Velissariou en Danil Kolf zijn genomineerd voor de Theaterprijs.
De Nederlandse Toneeljury heeft ons twee keer genomineerd voor de VSCD Toneelprijs. Dat is iets waar we erg trots op zijn! Theatermaker en acteur Naomi Velissariou is voor haar rol in Pain Against Fear genomineerd voor de Theo d’Or, de prijs voor de beste vrouwelijke theaterrol van het voorgaande seizoen. Dit is het laatste deel van haar muziektheaterdrieluik over angst en pijn, dat ze samen met geluidsproducent Joost Maaskant maakte in Theater Utrecht. Voor zijn vertolking in Quake, die Casper Vandeputte in samenwerking met DOX in Theater Utrecht regisseerde, is acteur Danil Kolf genomineerd voor de Arlecchino (meest indrukwekkende mannelijke rol).
De Theaterprijzen worden uitgereikt tijdens het Gala van het Nederlands Theater tijdens het Nederlands Theater Festival op zaterdag 11 september 2021.
Nominatie “De polyfone identiteit die Naomi Velissariou in haar spel onthult, zorgt ervoor dat de dame boven de voorstelling van de productie uitstijgt”, zegt Theo d’Or van Naomi Velissariou De Toneeljury. Hoe kan het ook anders? Een vrouw die moeder wordt, leert een nieuw soort weldadige liefde kennen, een liefde die niet in woorden kan worden uitgedrukt, maar die kan helpen de angst en het verdriet te verlichten. Ze vertraagt haar bewegingen vanaf het begin, waardoor ze minder abrupt en schokkend zijn. Hierdoor kun je dichtbij komen en ontdekken dat er zachtheid en gevoeligheid schuilt onder de woede. Je kunt haar in je hoofd aanraken, wat fantastisch is voor een vrouw die doodsbang is voor het leven en voor zichzelf.”
Pain Against Fear toert deze zomer door theaters, poppodia en festivals, met een première in november 2020. PERMANENT DESTRUCTION is bewerkt en gaat internationaal toeren als clubtour. >>> Lees meer >>>
Arlecchino-nominatie voor Daniel Kolf De Toneeljury: “Daniel Kolf toont in Quake een breed scala aan emoties waar hij met succes tussen kan schakelen.” Zijn spel valt op door zijn goed getimede nonchalance, die uiteindelijk via woede tot acceptatie leidt. Door het gemak waarmee hij schakelt, laat Kolf zien dat hij een enorm veelzijdig acteur is die gebruik maakt van een verscheidenheid aan uitvoerende registers. Hij legt het conflict bloot tussen innerlijke afkeuring en de drang om het verleden niet te verhullen met bravoure en zwakte. Ook al is de boodschap verontrustend, je kunt niet anders dan hem als toeschouwer volgen.”
Quake, een muzikale dans- en theatervoorstelling over hoe het verleden in ons voortleeft, opende in oktober 2020, net voor de lockdown, en is sinds de sluiting van de meeste theaters slechts zelden opgevoerd. In 2023 wordt de voorstelling hervat. >>> Lees meer >>>
“Deze onderscheidingen erkennen Theater Utrecht voor het brengen van nieuwe verhalen naar de wereld voor een gevarieerd publiek dat lyrisch is in onverwachte situaties, zoals door Naomi, en geïnterpreteerd door de capaciteiten van DOX, zoals bij Quake”, zegt algemeen directeur Anne Marie Hoogland.
Thibaud VPRO instructies om interview uit te zenden Enigszins vergelijkbaar to Hades
Regisseur Thibaud Delpeut gaf een interview aan de VPRO-gids ter gelegenheid van de tv-uitzending van Een sort Hades (1 juli). “De psychiatrische patiënten in het toneelstuk A Kind of Hades zijn humoristisch, ontroerend, tragisch en herkenbaar.”
Is de site een psychiatrische inrichting of een locatie op de route naar de onderwereld? Is het mogelijk om een microkosmos te creëren die de buitenwereld weerspiegelt?
‘Een van mijn favoriete voorstellingen is nog steeds A Kind of Hades’, zegt directeur Thibaud Delpeut (1978), creatief directeur van Theater Utrecht. De Utrechtse groep toerde in 2015 door Nederland met Delpeuts bewerking van het drama uit 1994 van de Zweedse toneelschrijver Lars Norén over psychiatrische patiënten. Het is niet altijd duidelijk wie de patiënt is, omdat de familie die op bezoek komt vaak net zo krankzinnig is als de patiënt, of verantwoordelijk is voor de waanzin van de ander. De inschrijving voor het drie uur durende optreden is vandaag (1 juli 2021) te zien op NPO 2 Extra. ‘In A Kind of Hades wilde ik ingaan op hoe mensen in de performancemaatschappij gek kunnen worden’, zegt Delpeut. Mensen die anders niet in de psychiatrie zouden belanden, doen dat onder sterke sociale druk. Norén laat zien hoe wazig de grens tussen functioneren en wanorde kan zijn. De personages zijn allemaal redelijk bekend. Als toeschouwer krijg je de indruk dat je daar ook zou kunnen zitten. Dat hoorden we altijd van de menigte bij de debriefing.’ Noréns tekst is geschreven in de jaren negentig. Het neoliberalisme was in die tijd op zijn hoogtepunt. Een winner-takes-all-logica, een verharding van de samenleving ‘In 2015, toen we met deze voorstelling in de theaters stonden, begon de enorme crisis in de geestelijke gezondheidszorg vorm te krijgen’, herinnert Delpeut zich. De zorgwet van Edith Schippers was destijds van kracht. Mede uit verontwaardiging over hardvochtig beleid en de resultaten van commerciële krachten in de zorg heb ik een soort Hades gecreëerd.’ De show is echter veel meer dan dat. In Noréns opmerkelijke dialogen vol zwarte humor en verdriet zijn Beckett, Ionesco en Ibsen nooit ver weg. In de microkosmos van zijn gekkenhuis komt alles samen: sociologie en psychologie, familieconflicten en de inherente absurditeit van het leven. ‘Ik heb gekozen voor een ontwerp dat niet bij een ziekenhuis hoort’, vult Delpeut aan. ‘En een toon die afwisselt tussen licht en zwaar.’ De uitvoering is naar mijn mening een viering van incompetentie. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe chaotisch het leven is. Norén biedt me de taal en persoonlijkheden om te illustreren wat ik wil laten zien: hoe we allemaal absoluut beperkte mensen zijn, maar toch zo waardevol in ons halfsucces.’ familieconflicten en de inherente belachelijkheid van het leven ‘Ik koos voor een ontwerp dat niet geassocieerd wordt met een ziekenhuis’, vult Delpeut aan. ‘En een toon die afwisselt tussen licht en zwaar.’ De uitvoering is naar mijn mening een viering van incompetentie. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe chaotisch het leven is. Norén biedt me de taal en de mensen om te illustreren wat ik wil laten zien: hoe we allemaal absoluut beperkte mensen zijn, maar toch zo waardevol in ons halfsucces.’ familieconflicten en de inherente belachelijkheid van het leven ‘Ik koos voor een ontwerp dat niet geassocieerd wordt met een ziekenhuis’, vult Delpeut aan. ‘En een toon die afwisselt tussen licht en zwaar.’ De uitvoering is naar mijn mening een viering van incompetentie. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe chaotisch het leven is. Norén geeft me de woorden en karakters die ik nodig heb om over te brengen wat ik probeer over te brengen: hoe we allemaal absoluut beperkte mensen zijn, maar toch zo waardevol in ons halfsucces.’